| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
شیوه عملی آن حضرت اشتغال به اصل کار مفید بود و شکل کار برایش اهمیت نداشت. گروهی چنان می پندارند که کار انسان برای خود با موقعیت‌اجتماعی اش سازگار است؛ ولی کار در برابر دستمزد با جایگاه اجتماعی اش منافات دارد. این پندار با سیره عملی امام(ع) مخالف است. جامعه باید هر کار مفید و سازنده ای را دارای عزت و احترام اجتماعی بداند و هیچ کارسازنده ای را با موقعیت و جایگاه اجتماعی افراد ناسازگار نشمارد. امام‌علی (ع) گاه خود به کارگری تن می داد و روزگار می گذراند.
جُعت‌ُ یوماً بالمدینه جوعاً شدیداً فخرجت اطلب العَمَل فی عوالی المدینه فاذا انا بامرأه قد جَمَعت‌ْ مَدَراً فظَنَنْتُها ترید بلَّه فَأتیتها فقاطَعتها علیه: کل‌ّ ذنوب‌ِ علی تَمْرَه، فَمدَدْت‌ُ ستّه عشر ذَنوباً حتی مَجَلَت‌ْ یدای ثم اتیت الماء فَأصَبْت ُثم اتیتها فقلت: بکفّی هذا بین یدیها فعدَّت لی ستّه عَشْرَه تَمره: فَأتیت‌النبی (ص) فَأَخْبَرْتُه فَأکَل‌َ معی منها؛ روزی در مدینه به شدت گرسنه شدم. در اطراف مدینه در پی کار بودم، دیدم زنی مقداری کلوخ گرد آورده و می خواهد گل کند. با او در برابر هر ظرف آب یک دانه خرما قرار گذاشتم. شانزده ظرف آب آوردم و دستانم تاول زد. پس مقداری آب نوشیدم و از زن، در مقابل کار، خرما خواستم. او شانزده دانه خرما به من داد. نزد پیامبر(ص) آمدم؛ ماجرا را تعریف کردم و با هم از آن خرما خوردیم.
امام صادق (ع) درباره حضرت علی (ع) می فرماید:
کان امیرالمؤمنین ـ صلوات الله علیه ـ یضرب بِالمَودّ (بالفتح) و یستخرج الارضین ؛ علی بن ابی طالب ـ صلوات الله علیه ـ با بیل زمین را آماده کشت می کرد.
ان امیرالمؤمنین (ع) کان یَخْرُج و معه احمال النوی ؛ امام علی (ع) از خانه خارج می شد در حالی که بار هسته خرما حمل می کرد.
ابن ابی الحدید نیز درباره آن حضرت چنین می گوید:
کان یعمل بیده و یحرث الارض و یستقی الماء و یغرس النخل کل ذالک یباشره بنفسه الشریفه ؛ او با دستان خود کار می کرد؛ هماره زمین را کشت و آبیاری می فرمود و هسته خرما می کاشت.
آن حضرت بعد از آباد کردن مزارع، آن ها را برای فقرا وقف می کرد؛
برای نمونه توجه به وقف نامه زیر سودمند است:
بسم الله الرحمن الرحیم، هذا ما تصدق به عبدالله علی امیرالمؤمنین تصدَّق بالضّیعتَین المَعْروفَتَین بِعَیْن اَبی نَیْذَرَ و البُغَیْبِغَه علی فقراء اهل المدینه و ابن السبیل ؛ بنام خداوند بخشنده مهربان به این وسیله بنده خدا علی امیرالمؤمنین (ع) دو نخلستان معروف به عین ابی نیذر و بغیبغه را برای فقراء مدینه و در راه ماندگان وقف می نماید.
بنابراین، سنت عملی امام(ع) اشتغال به کار مفید و سازنده بود. در نظر او، موقعیت ممتاز اجتماعی هرگز با اصل کار کردن یا کار برای دیگران انجام‌دادن ناسازگار به شمار نمی آمد. در رفتار و سیره عملی آن حضرت، کار مثبت و سازنده مهم بود و از این جهت، می تواند برای جامعه اسلامی الگوی کار مفید باشد.
درود بر جناب آقای عباسی
خیلی مطالب ارزشمند و آموزنده ای فراهم کردید.
امیدوارم ایام خوبی را در کنار هم داشته باشیم.
سلام استاد عزیز باز هم به من سر بزن و نظر بده منتظرم متشکر